Onbegrepen gedrag en een boze dochter. Drie tips over het omgaan met de familie van Ankie.
In jullie verpleeghuis kent bijna iedereen Ankie D. Ze had vroeger een groentewinkel in het centrum. Maar veel beter nog kennen ze Ankies’ dochter Juul. Als Juul haar moeder bezoekt, lijken alle verzorgers opeens héél druk. ‘Mijn moeder wordt verwaarloosd!’, briest Juul. ‘En dat pikken we niet.’ Nee, verwaarlozing mag niet. Bij niemand niet. Maar is daar wel sprake van?
Ankie wil niet zoveel meer. Wil niet uit bed, wil niet aangekleed worden. Wil niet ontbijten, wil niet … Wat wil ze zoal niet en wat zou ze wél willen? Wél willen?
Omdat Ankie zegt niets te willen, zou je het gaan geloven. En eerlijk is eerlijk. Als er ’s morgens vroeg een zeer opgewekte ‘zuster’ met luide stem de gordijnen open schuift, krimpt Ankie ineen. En als zij daarna uit bed wordt ‘geholpen’, is Ankie evenmin vrolijk. Wat kan hier helpen? Hoe kom je erachter wat bij Ankie past?
Want dat wil je toch? Elke dag 1 of 2 momenten waarop Ankie meestribbelt en zichtbaar geniet?
Tips voor een andere aanpak:
- Er is een verzorgende die in plaats van voor een briesende dochter ‘weg te duiken’ naar haar toeloopt en zegt: ‘Het maakt u verdrietig, hè, om uw moeder zo te zien …’.
- Dat wordt een gesprek met een stevige huilbui! Vooral als die verzorgende eerlijk zegt: ‘Mij maakt het ook verdrietig …’.
- Samen als familie en verzorgenden heb je veel kennis over Ankie in huis. Vooral als je je oordeel opschort en kijkt, kijkt, kijkt.
Deze Ankie is geen ochtendmens. Als ze heel rustig wakker mag worden met een kopje thee op bed (mét een klontje suiker voor de bloedspiegel) kan er meer dan je denkt.
Meer weten over samen met familie optrekken? Neem deel aan onze online proeverij op 4 maart. Geef je op via deze link : https://onbegrepengedrag.nl/onbegrepen-gedrag-online-proeverij/